Ne kadar zor olsada kolaylaştırmayı öğrendim. Ağlaya ağlaya. Şimdi temizim. Teşekkür ederim çocuk. Seni sevdim,

bazen sadece korkmaman gerekir. işte öyle zamanlarda korkma diyeni olsun ister insan. böyle böyle kenetlendik birbirimize. her birimiz paslanmaya yüz tutmuş zincirken biri başladı pasını silmeye öteki gördü derken
parlıyoruz artık.
ve yorgunluk bize çok uzak şimdilerde.

Dur daha sen
Neleri
Kabul
Edeceksin.    Bekle.    Yakın.

Ö Z Ü R
D İ L E R İ M

özlüyorum

Etki tepki

İnsanın olayı mı buydu
Çelişmek kendisiyle
Zaman geçtikçe yeni insanlar tanıdıkça, değiştik be kızım. En kötüsü geldi başımıza. Her insanda biraz biraz. Sıkıldım  hissetmekten. İstemiyorum artık. Yanlış olduğunu bile bile olmadık insanlara sığınıyorum. Kaybediyorum. Seni. Kendimi. Toplum olarak farkındayız yitip gidenlerin. Bir daha sevmicek olanların. Sevsede güvenmeyecek olanların farkındayız çünkü izliyoruz. Sessizce. Şimdi çıkıpta değer verdim demeyin bana. Biliyorum. En güzelini siz yaptınız. Neden peki hala pencereleriniz sisli diye sormazlar mı size? Madem güzel sevdiniz nerdesiniz o zaman, nereye saklandınız böyle çarçabuk?

Mutsuz değilim ama mutluda değil.

ağladığımız kadar güldük.
şimdi
  ben

bü-
tü-
n

sevmeleri,
aşkları,
kavgaları,
affedişleri,
nankörlükleri,
arkadaşlıkları,
hoş görmeleri,
bencillikleri,
güvenme(me)leri,


                              geçtim.    kendime geldim.     ve şimdi geç hepsinden ve gel bana.

ters giden her şeyi kalp sesiyle unutturan adam, şimdi kim der üzülmem. kim der üzmem. gel hepsinden geçelim çünkü büyük macera olurdu seninle yaşlanmak.

vicdan olucak adamda
ilk 
önce 
vicdan

kocayüreklinsan

Bir şeyler eksik hala. hep bundan yakınıyorum biliyorum. Ya da bir şeyler fazla geliyor ruhuma. Basitleşti mi hissettiklerim? Cevap verirsem kendimi kandırırım. Bazen çok yoğunum. Bazen YOKUM. Bazen sen varsın güzel adam. En çok sen. Nefesini nefesim yaptığım her koşulda yanımda olduğunu söyleyen adam. Koruyamaz mısın beni kendimden ya da kendinden? Deli demezsen gelirim sana koşa koşa. Öyle yanlarım var ki hala bilmediğin. Bazen -seni tanıyorum, derken gözünün en içine bakıp daha değil diye biriktirdiğim çığlıklarımı ne zaman paylaşabilirim? Kimseye göstermediğim yaralarımla ne zaman gelmeliyim sana ama korkuyorum. Senden. Kendimden. Kafamın içindeki sesten. 

Ne acizim dimi. Duydum seni. Başkasından medet uman küçük kızım işte. 'Ne fazla ne eksik'. Evet en çok bu cümleyi kullanıyorum şu sıra. Kabul görmek için belki.

asıl acıtan anlatamamak.

                                                                                                                        koşa koşa geliyorum, sakla beni salih.

yaklaşamıyorum.
 önümde 
-engel 
ben varım. 

yalan yok
kalbimi tırmalıyorum
olanları sindirebilmek için.

her güzel şeyin bir derdi mutlaka var

her mutluluğun da. ama ben ne dayanabiliyorum ne de hayatımın sorumluluğunu alabiliyorum artık. bu kadar kolay yaşanırken niye bu kadar zor olaylar. ya da ben aptalım ve kavrayamıyorum olanları, değişiklikleri. kendimden uzun zamandır bu denli tiksinmemiştim. şimdi zavallı gibi gelmişim buraya bu sözleri tekrar tekrar yazıyorum. bütün yazdıklarımın özeti bu.

ve

ben

'seviyorum'lara

kıyamaz

bi

kız

oldum

çıktım

bekle.

beni mutluluktan hüzünlendiren 'şu an'a

tanıklık edin 

yalın ayak koştuğum benliğime yakınım

bütün o sevmeleri geçtikten sonra orda beni bekleyen 

kızım

yakınım sana.

 sığamıyorum
 evime,
   okula,
     koca
        sokaklara
aldığım bütün derin nefeslerin arkasında içimi acıtan bir şey var. adını bulamadığım. her seferinde kirpik uclarıma kadar yayılan tarifsiz sancı. kafamın içinden tiksiniyorum. bütün bunları oluşturan kitaplardan, insanlardan, durduk yere yoran o insanlardan nefret ediyorum. kabul ediyorum. gayet iyi giden düzenimi ben bozuyorum. 

içim gidiyor
mutlu olmak şu sıralar çok yorucu.

hep denir ya eskiden dert tasa yoktu. yani hepimiz çocukken . ama annem hep der sen böyle doğdun. küçükkende büyük dertlerin var gibiydi. olduğundan değil varmış gibi yaptığımdan. şimdide öyle.

peki şimdi neden bu çaresizlik hissi
kimseye sığınamayacak olmanın inanılmaz sancısı
nerden çıktı 
- nefret 
biliyorum
içimi tırmalayanın sebebini
kabullenirsem geçer.

öyle şeyler var ki aklımda

şuraya yazdıklarımı okuduğumda nasıl şu an bu kadar uzağım kendime diyorum

yani demek istiyorum ki

insan korkmalı

kendini kaybetmekten.

bizler en güzel yürüyerek döneriz benliğimize.

Misal 2

Ayıp olucak söylemesi ama 

Ben sırf onlar sussun diye susmasını öğrendim bu gece

Cevabını duymak istemediğim için sormamayı

Yine her şeyi berbat ededinin ben olduğumu

Ve yeniden düşünmenin o mükemmel ağrılarına geri döndüğümü